ജീവിതം
ആടി തിമാര്‍ക്കുവനായി നീ നല്‍കിയ വേദി
വേഷം അനിഞ്ഞുആടി തളര്‍ന്നു വീഴുന്നു
കാണികള്‍ കൈകൊട്ടി ചിരിക്കുവാന്‍
ചുവടുകള്‍ പിഴക്കാതെ ആടി ഞാന്‍
കാലം കുറിച്ച കല്പനികതയില്‍
ഞാന്‍ എന്നും നിന്‍ ആട്ടക്കാരി
കണ്ടില്ലെന്നു നടിച്ചു നീ എന്‍ കദനം നിറയും വദനം
കണ്ണുനീര്‍ തുളുംബുമെന്‍ നയനങ്ങളും
വിടര്‍ത്തി ഞാന്‍ വിരൂപമായൊരു പുഞ്ചിരി
മൌനം മുഗപടമായി അണിഞ്ഞു
മമ മയെന്‍ മനസില്‍
വികാരങ്ങള്‍ വെറും ചായകൂട്ടുകള്‍
വേദനകള്‍ നെടുവീര്പുകളായി
വേദിയില്‍ ഞാന്‍ കോമാളിയായി
കേളികൊട്ടുമെന്‍ നെഞ്ചിന്‍ തുടിപ്പുകള്‍
കേവലം നിനക്കന്യ ഭാഷയായി
കാണാതെ കേള്‍ക്കാതെ
കേമാനയെന്നു ധരിച്ചു നീ
എങ്കിലും പ്രതിക്ഷകള്‍ തന്‍
ചുവരുകള്‍ താണ്ടി ഞാന്‍
പ്രബലമായി നിന്‍ മുന്‍പില്‍ വന്നിടുമോരുനാള്‍
കണിയായി ഞാന്‍ നീ എന്നാ ആട്ടക്കാരന്റെ വേദിയില്‍
അന്ന് നീ അറിയുമെന്‍
ചായകൂട്ടില്‍ വിതുംബിയെന്‍
മൌനത്തിന്‍ ഭാവങ്ങളെ
ഓര്‍ക്കുക നീ ഒരിക്കല്‍ ഈ ലോകം
നിന്നെയും ഒരാട്ടക്കരനക്കുമെന്ന്..
ജീവിതമെന്ന ഈ മഹാ വേദിയില്‍
.
